Waarom doe ik toch steeds niet wat ik zou moeten doen?
De locaties waar ik lezingen geef zijn net zo divers als de achtergrond van de mensen die komen luisteren. En ook de manier waarop een zaal zich vult is zeer…
De locaties waar ik lezingen geef zijn net zo divers als de achtergrond van de mensen die komen luisteren. En ook de manier waarop een zaal zich vult is zeer verschillend, ofschoon er wel een opmerkelijke overeenkomst zit in de voorkeuren voor zitplaatsen van groot stedelijk publiek en kleinere gemeenten; respectievelijk van achter naar voor in de grote stad en van voor naar achter op het dorp.
Deze avond zat ik met een bescheiden gezelschap op een gemetselde met kussens bedekte steencirkel in de rustieke Schaapshoeve te Langenboom. Het was een gemoedelijk interactief gebeuren waarin we verschillende aspecten van het pijnlichaam bespraken; hoe we het pijnlichaam bij onszelf kunnen herkennen en hoe we er vervolgens mee om kunnen gaan. Inzichtelijk en gemakkelijk toepasbaar.
Uiteindelijk vroeg een van de aanwezigen: ‘Ik kan dit hele verhaal over het pijnlichaam prima volgen, herken het, zie hoe ik het steeds weer doe en wat ik kan doen om niet samen te vallen met mijn pijnlichaam. Zie en ervaar de ruimte, de rust en de tevredenheid die mij dit geeft; dus ik vind dat allemaal heel erg prettig. Maar waarom is het zo dat ik desondanks toch vaak niet doe wat ik zou moeten doen? Waarom? Waarom?’
‘Omdat dat juist de hele bedoeling is van deze “waarom-vraag”. Zo lang je je bezig houdt met het zoeken van een antwoord op deze vraag, zit je in je hoofd en ben je eindeloos op zoek naar iets wat onvindbaar is en houdt precies dit zoeken je af van wat je wel zou moeten doen: lachen om de verleidelijkheid van de vraag, om vervolgens terug te keren bij het belangrijkste ABC voor een leven met meer tevredenheid en minder psychisch lijden: je verbinden met aandacht, adem, lichaam en grond.’
